پلاستیکها طیف بسیار وسیعی از مواد پلیمری را تشکیل میدهند، به طوری که حدود %۵۶ از کل پلیمرهای صنعتی را پلاستیکها تشکیل میدهند. پلاستیک از کلمه یونانی (plastikos) به معنی شکلپذیر بودن نشات گرفتهاست. مصرف پلاستیک به علت سبکی وزن و عدم شکستگی در صنعت بسیار رایج است و چون به ندرت در اثر تجزیه بیولوژیکی و شیمیایی از بین میرود یکی از منابع عمده ایجاد زباله میباشد. شروع مصرف پلاستیک به زمانهای بسیار قدیم، قبل از کشف پلاستیکهای سنتزی بازمیگردد. پیشرفت و رشد صنعت پلاستیک از سال ۱۹۳۲ میلادی بودهاست. طی سالهای ۱۹۳۲ تا ۱۹۴۴ اولین پیشرفتهای صنعتی در مورد پنج پلیمر عمده گرمانرم امروزی یعنی پلی اتیلن (PET) پلی پروپیلن (PP) پلی وینیل کلراید (PVC) پلی استایرن (PS) و پلی متیل متاکریلات (PMMA) روی دادهاست. از آنجا که پلاستیک قابل تجزیه نیست
بازیافت آن از تلاشهای جهانی است زیرا سالانه ۸ میلیون تن پلاستیک زباله ای به اقیانوسها ریخته میشود.[۱]
هنگامی که انواع مختلف پلاستیک با هم ذوب میشوند (مانند آب و روغن) تمایل به جداسازی فازهای خود را دارند. مرزهای فاز باعث ایجاد ضعف ساختاری در مواد حاصل شده میشود. پلاستیک به صورت گسترده تولید میشود ورفتاری مانند پلی پروپیلن و پلی اتیلن دارد که این رفتار بازیافت را محدود میکند. استفاده از بلوکهایی به عنوان «بخیههای مولکولی» یا «شار جوش ماکرو مولکولی» برای غلبه بر مشکلات مربوط به جداسازی فاز در طی بازیافت به کار گرفته میشود.